Wiersze o kotach

A ja mam kota, piękne stworzenie,
Na żadne skarby go nie zamienię,
Nie chcę klejnotów, ani też złota
Najbardziej kocham mojego kota,


Miłością wielką, bez żadnych granic.
Mojego kota nie oddam za nic.
Na nic innego nikt mnie nie skusi,
Bo w moim domu kot mieszkać musi.


Choć podrapane krzesła, fotele,
I czy w dzień zwykły, czy też w niedzielę,
Wstać z łóżka muszę dość wczesnym rankiem,
Nakarmić kota pysznym śniadankiem,

Świątek i piątek czy też sobota,
Ciągle dbać muszę o swego kota.
Nie oddam kota za nic na świecie,
Chociaż mnie w nocy w żołądek gniecie,


Chociaż pazurki wbija boleśnie,
Ja kota kocham; na jawie, we śnie,
W dobrym nastroju, smutku, chorobie,
Swojego kota chcę mieć przy sobie.

Ten lipiec przypominał jesień,
Deszcz wszystkim dawał się we znaki;
Nowinę przyniósł ktoś, że w lesie
Mokną niczyje trzy kociaki.

Dzieci przyniosły je w kuwecie,
Bo uważałam za haniebne
To, że na bożym żyją świecie
Stworzenia ludziom niepotrzebne.

Kocurki dwa i kotka miękka
W futerku w czarno-białe łatki,
Wylądowały w moich rękach,
Tuląc się do mnie, jak do matki.

Więc przygarnęłam tę gromadkę
Mruczących dzieci, kotków grono
I zastąpiłam kocią matkę,
Której ich nagle pozbawiono.

Szybko nabrały sił i ciała,
Raźno biegały na swych łapkach;
Cieszyła trójka ich wspaniała:
Szaraczek, Rysio no i Drapka.

Ale się zbliżał dzień powrotu,
W mieście czekała nas ciasnota,
Nie mogłam zabrać wszystkich kotów,
Lecz jak tu wziąć jednego kota?

Zadanie miałam więc niełatwe,
Myślałam, kto mi może pomóc
Ażeby całą kocią dziatwę
Umieścić w kochającym domu.

Rozmowę podsłuchałam myszek,
Że wielka jest modlitwy siła
I święty pomógł mi Franciszek,
Kiedy do Niego się zwróciłam.

Chłopaki poszły w dobre ręce,
Dziewczynka – kotka czarno-biała
Do nóg nam tuląc się w podzięce
W łaski się wszystkich wkraść umiała.

I tak 12 lat już z górką,
Lub jeśli woli ktoś, z ogonkiem,
Drapeczka naszą jest kocurką
Czyli rodziny naszej członkiem.